November 2009 kwam bij mij het idee op  om in de zomer van 2010  nog eens een vakantiereis door de USA te maken, maar dan nu met John, Monique, Emma en Kelly. Eeen idee duurt bij mij nooit zo lang en daarom belde ik Monique maar eens op wat zij daarvan dacht. Monique vond het wel wat en zou het met John er over hebben, ook John vond het een goed idee en zo werd de basis gelegd voor deze vakantie.

Maar blijkbaar vond men dat ik ook maar eens een oordeel hoe ik de vakantie  vond moest geven. Nou, ik vond de reis in alle opzichten geslaagd, we konden elkaar goed vinden  hoe en wat we wilden zien en doen, zelfs slapen in de auto  was toegestaan, zo hadden we zelfs in de auto voldoende vrijheid om onszelf te zijn.

Er waren veel hoogtepunten in bezienswaardigheden, maar voor mij was het zeeaquarium in Monterey  nummer 1, tijdens de vele zeemijlen die ik op zee en de oceaan heb gemaakt heb ik nooit het vermoeden gehad dat er zoveel leven  onder de kiel is doorgegaan… Ook de parken waren prachtig en zeer afwisselend, toch denk iknog  altijd met weemoed terug aan Yellowstonepark .

Als laatste wil ik toch zeggen dat het mij eigenlijk verwonderd  dat 3 generaties  zo close met elkaar kunnen leven waarbij je de hele dag elkaar op de lippen zit, al plaagde de jongste generatie  mij wel eens in de auto door mijn kapsel in de war te maken.

(O)pa, Jan

———

Na een goede vlucht kwamen we weer op Nederlandse bodem aan.

Emma vindt het wel een fijn gezicht dat je alle verkeersborden  nu weer in het Nederlands kunt lezen. Ik ben blij en dankbaar dat alles zo goed is verlopen, dat we zoveel mooie dingen gezien en beleeft hebben met elkaar. Monique bedankt voor het vele voorbereiden en John voor het stoere manoeuvreren op de snelwegen. Aan mij werd gevraagd wat ik het mooist gevonden heb, maar daar kan ik echt geen antwoord op geven. Zoveel schitterende parken, de gitaarfabriek niet te vergeten.

Bij het “Lassen Vulkano Park dacht ik : Wat zal dit nog toe kunnen voegen we hebben al zoveel moois gezien maar , ook dat was weer heel bijzonder. En niet te vergeten het zeeaqarium in Monterey met zoveel prachtige dieren. En dan te bedenken dat die allemaal daar vlak bij in de Pacific zwemmen. Kortom het was de reis van mijn leven!!!!!!!!!!!!!!

(O)ma, Corry   

———-

Ik vond deze vakantie echt GEWELDIG!!! We hebben zoveel mooie, en leuke dingen gezien en meegemaakt. Maar toch 1 van de leukste dingen vond ik de Kings Canyon, maar ook LA en de Taylorfabriek vond ik zooooo leuk. Natuurlijk was alles leuk, maar dit zijn toch echt mijn favorieten… ik hoop dat ik/we nog een keer ernaartoe teruggaan, om ook nog een keer de Redwoods te zien, en de Grand Canyon en Las Vegas e.d…
🙂
xxx Kelly

———-

Wat een geweldige vakantie was dit. We hebben veel kunnen zien zonder enorme afstanden af tehoeven leggen. De sfeer was over het algemeen goed en er was voldoende afwisseling voor iedereen. Vooral King Canyon heeft op mij de meeste indruk gemaakt. De enorme rotsen direct naast je, watervallen en vergezichten. Een snel stromend beekje met allerlei versnellingen en bochten. Enorm gewoon.
Verder vond ik het bezoek aan de Taylor fabriek ook erg leuk. 

John

———-

Een vakantie om nooit te vergeten… Je ziet zoveel dingen die je gewoon nergens mee kunt vergelijken… Het geweldige uitzicht over Yosemite vanaf Glacier Point, de gedachte dat deze vallei is ontstaan door een enorme gletsjer, heeft op mij de meeste indruk gemaakt. De gedachte ook dat dit gebied ‘s winters onbegaanbaar is door sneeuw en het proberen voor te stellen hoe het er dan uitziet en welke rust er dan hangt… Dat was een plek waar ik uren om me heen zou kunnen zitten kijken.

Maar de Taylor-fabriek was natuurlijk ook geweldig… Super dat Diane voor ons een rondleiding heeft geregeld, aangepast aan ons reisschema (‘s morgens, terwijl de normale rondleidingen ‘s middags plaatsvinden). Heel bijzonder om het hele proces van gitaarbouw te zien en te zien waar mijn ‘lieffies’ vandaan komen. En wat me eigenlijk niet verraste: luisterend naar Larry Kowalski, onze gids, besefte ik dat deze gitaren echt met liefde worden gemaakt. Iets dat je – naar mijn idee – ook kunt zien aan het eindresultaat.

Sequoia NP was leuk, een echte beer met jonkie zien NOG leuker… Kings Canyon met zijn snelstromende rivier was schitterend, het Lassen Volcanic was mooi (maar haalde het niet bij Yellowstone, wat voor mij nog altijd het mooiste en meest bijzondere park is dat ik ooit heb gezien), een stukje Mojave-woestijn dat we hebben meegepakt was ook leuk om eens te zien. Sea World was ‘overrated’, maar Monterey Aquarium was daarentegen wel heel bijzonder, vooral de duiker die de vissen ging voeren en haar escapades met een murene die blijkbaar grote honger had zal ik nooit vergeten. San Francisco was (ondanks dat het op dat moment allemaal in het honderd liep) ook een memorabele dag. De 17 Miles Drive en de rit langs de kust zou ik ook best nog een keer willen doen, maar dan liever wel als er minder mist hangt. En in de cottage van The Griffin Inn in Elk zou ik best een keer een paar nachten willen overnwachten, maar dan wel in een cottage met uitzicht op zee… Kortom, teveel om op te noemen en stuk voor stuk mooie herinneringen en dat alles in een goede sfeer (natuurlijk word er weleens gemopperd door deez’ en gene, maar ook dat moet kunnen!).

Monique

Het is weer voorbij, al weer een week. Ongeloofelijk! Het lijkt al weer een maand geleden. Het was een fantastische vakantie, dat moet ik er wel bij zeggen. 

Op de laatste ochtend vroeg opa ineens wat ik het allerleukste van de hele vakantie vond, en ja, dat was een lastige vraag… Daar bleef ik het antwoord even op schuldig. Dus diep wroetend in mijn geheugen, van wat we allemaal gezien hebben… De gitaar-fabriek, Seaworld, Sequaia’s, door Kings Canyon, San Fransisco, Los Angeles, de kust, Hollywood, het zee-leven in California (Monterey), Jamestown, de sneeuw in Lassen Volcanic, de leuke huisjes die we hebben gehad, of de Golden Gate Bridge, Pier 39, MulHolland drive (langs Beverly Hills), alle mensen die we hebben ontmoet of toch Glacier Point met de mooie uitzichten, ik weet het niet meer.

En toch, als ik echt, echt moet kiezen dan denk ik dat het zeeaquarium in Monterey, met alle het zeeleven van daar, toch het meeste indruk heeft gemaakt. Maar toch geloven veel mensen me niet als ik vertel over de 11 meter doorsnede van de Sequoia bomen.  Ik vertelde mijn chef over de vakantie, en dus ook over de 11 meter doorsneede van de bomen. Hij verbeterde me in 11 decimeter, maar nee, dat was het echt niet. Ik denk dat ik binnenkort maar een foto mee neem, om te bewijzen dat het echt zo is! En dan gaat hij waarschijnlijk nog zeggen dat die is gefotoshopt 😛

Ook Kings Canyon was ontzettend mooi, met al zijn ravijnen waar je vlak langs rijdt. En dan Yosemite, met al het water dat langs stroomt en uit een 739 meter hoge water val komt is ook mooi.

Het strand was erg gezellig, zeker omdat ik Kelly heb laten zand-happen, en dat kan ze nog steeds niet uitstaan… 😛 Meestal was ze sterker, maar nu speelde ik het gewoon echt even wat slimmer. (Ookal zegt zij dat ik valsspeelde, omdat ik op haar voet ging staan, maar dat is maar een kleine bijzaak)

Op Pier 39 zijn we 2 keer geweest, gewoon omdat het ontzettend leuk was om daar rond te lopen, en een beetje te snuffelen. Niet veel bijzonders dus!

En het allerlaatste wat ik toch nog heel even wil noemen is (ik kan beter zeggen zijn) alle mensen die we hebben ontmoet. Zeker in de wat minder grote steden, die zijn zo ontzettend vriendelijk. Dat is echt een compliment waard! De interesse die ze tonen in buitenlanders, daar kunnen wij nog wat van leren! Ik vind dat zo geweldig, echt!! Jammer dat ik niet nog van iemand zijn/haar e-mailadres heb, dan had je daar waarschijnlijk zo’n leuk contact mee hebben!

Nog even genieten van de overige 4 weken (iets minder) En dan begint school weer. En dan zie ik eindelijk iedereen elke dag weer! Ik hoop dat iedereen ook een hele leuke vakantie heeft (of heeft gehad), en dan zie ik jullie binnenkort vast weer!

Heel veel liefs Emma

Maandagmiddag hebben we ingechecked in een Motel 6 vlak bij het vliegveld. We zien regelmatig de grote metalen vogels overvliegen. Na een verschikkelijk slechte nacht (de slechtste van deze vakantie: de matrasssen hadden een grote kuil en kraakten bij elke beweging) moesten we ons klaar gaan maken voor de terugreis. Monique nam de coordinatie op zich om alle tassen goed in te pakken zodat alles mee kon. Ondertussen haalden pa en ik wat brood en melk bij een winkeltje. Voor de eerste keer deze vakantie vond iedereen het brood lekker. Het was minder droog, maar vulde voor geen meter. Rond half elf was iedereen klaar en reden we richting Hertz, dat kon zelfs zonder TomTom: onder de snelweg door, 2e straat rechts en dan verderop die weg nog 1 keer afslaan (maar daar stonden ook al groot de borden die naar de verschillende autoverhuurbedrijven wezen). Ruim 2600 mijl hebben we deze vakantie in “onze” Kia Sedona afgelegd (als “aandenken” heeft Monique nog de reservesleutel in haar portemonnee zitten, die is ze vergeten in te leveren).

Op het parkeerterein van Hertz vlogen de vliegtuigen recht over ons en we waren in staat om een foto te nemen recht onder een vliegtuig, wat een heel apart gezicht was. Ingecheckt hadden we gistermiddag al online gedaan, we moesten alleen de boardingpassen nog printen en onze bagage inleveren. Helaas gooide het systeem ons eruit nadat we alle stappen hadden doorlopen en alleen nog maar hoefden te printen. Dus heeft een vriendelijke dame van Delta het weer allemaal overnieuw gedaan voor ons.

Bij de douane werd Kelly eruit gehaald: er zat iets in haar handbagage waarop alle apparaten op tilt sloegen. Nog een keer door de scanner. Weer hetzelfde. Dus vroeg een douanebeambte aan Kelly of hij haar tas mocht controleren. Natuurlijk mocht dat. Ze wist bijna zeker dat er niets geks in kon zitten, maar ging toch wel twijfelen. Etui eruit gehaald, tas door de scanner en daarna het etui apart. Nu bleek dat er iets in het etui zat. Oeps, toch misschien een schaar of een passer laten zitten? Etui helemaal leeg en goed doorgespit, maar helemaal niets te vinden. En zo mocht ze toch weer verder…

Toen was het wachten tot we weg mochten. Elk deel van de gates had eigen winkeltjes, dus het aanbod was erg beperkt. Kelly was wel zo gelukkig om een mooi horloge te vinden die ze van opa kreeg. “Gelukkig” hadden ze er nog wel een Burger King, dus konden we voor de laatste keer een echte Amerikaanse burger scooren.
De vlucht verliep zonder problemen. We vertrokken op tijd, werden regelmatig voorzien van een natje en een droogje en er was weinig turbulentie. Pa, ma en Monique slaagden erin nog (enigzins) een tukje te doen, maar Emma, Kelly en ik bleven wakker. Op Schiphol verliep ook alles vlug en de taxibus stond al op ons te wachten.

Thuis gekomen kreeg vooral Tuffy aan het begin veel aandacht en de eerste wassen werden alweer gedraaid. De stapel post doorgenomen en alle oude kranten weggegooid. En dan proberen wakker te blijven tot de avond om vroeg onder de wol te kunnen gaan.

John

Vannacht heb ik lekker geslapen, weer lekker in mijn “eigen” bed. Snel hebben we ons gedoucht, lekker was dat!!! Daarna hebben we bij Denny’s gegeten, lekkere Pancakes. Als we de rekening hebben betaalt, heeft opa het idee dat er iets niet klopt, en voor de zekerheid controleerd hij het bonnetje nog, maar alles lijkt te kloppen… Terug in het motel kijkt hij nog eens, en ziet dan de fout: in plaats van $33,- staat op het bonnetje $3033.= en dat terwijl op de gewone bon alles goed stond, maar bij de creditcard-transactie is blijkbaar een typefout gemaakt. Snel loopt hij met papa terug naar Denny’s. Daar hebben ze de fout ook al ontdekt. Degene die heeft afgerekend is in alle staten vanwege haar (type)fout en is helemaal hyper als ze opa en papa terug ziet komen. De locale boekhouder bemoeit zich er al mee en ook het hoofdkantoor is al ingelicht en er werden al allerlei acties ondernomen om de fout terug te draaien. Met veel excuses en een gecancellede en nieuwe transactie is alles gelukkig weer rechtgezet. Toch een goede leerschool om alles dubbel te checken.

En nu: op naar L.A. Eerst een stukje over Highway 101 en dan verder over de Mulholland Drive (een straat waarbij je mooie uitzichtpunten over LA zou hebben). En dat klopt. Het is een prachtige route en vanuit de verte kunnen we ook de hele dure huizen van Beverly Hills zien staan. Bij sommige zou je met een verrekijker zo in de achtertuin kunnen kijken.

Op een stop om foto’s te maken komt er ineens een limo langs met als kenteken 4 VIP.  Het achterraampje staat voor een deel open en Emma en mama zien achterin een blanke man zitten met een blauwe pet op. Maar wie is het? Daar zijn we niet achter gekomen, wel jammer, anders hadden we misschien een celebrity gezien, dat hadden niet veel mensen kunnen zeggen. We zijn daarna over Hollywood Boulevard gereden, daar wordt vandaag het Hard Rock Cafe Hollywood geopend. Langs de weg stonden overal dranghekken en er werd ook volop gewerkt aan het leggen van de rode loper (die daar eigenlijk zwart was). 🙂 De eerste echte fans hadden zich al al bij de dranghekken verzameld.

Onze spullen hebben we bij het hotel gebracht (papa had vanmorgen al gebeld om 2 kamers te reserveren). We zitten nu niet zo ver meer van het vliegveld. We zitten op de 2e verdieping, van de 9. Ik had gehoopt dat we ergens hoog zaten zodat we uitzicht hadden over LA. Jammer maar helaas.

Papa, mama en ik zijn nog even naar Hollywood Boulevard teruggegaan, op weg daar naar toe zagen we in de verte de giga grote letters HOLLYWOOD staan. Die hadden we op de heenweg niet gezien. Toch leuk om even te zien.

Toen we de parkeergarage uitgelopen waren, ging er een alarm op straat af, in een gebouw was iets gebeurd, en men moest daar het gebouw uit. Dat werd steeds herhaald. Wel apart eigenlijk.

Op Hollywood Boulevard liepen we over sterren met namen erop, de Walk of Fame! Op de Walk of Fame hebben we verschillende bekende en onbekende namen gezien: bijv. Sandra Bullock, Keanu Reeves en Rod Stewart en ook Telly Sevallas (Kojak!). Natuurlijk konden we het niet laten om het Hard Rock Cafe binnen te gaan. Mama en ik hebben daar allebij hetzelfde T-shirt gekocht, en papa een vest. Daar vond ik ook een hele leuke beer, ter vervanging van mijn poesje. Ik heb hem nu al een naam gegeven: Rocky, naar de plaats waar ik hem vandaan heb. Bij de kassa hadden we een leuk gesprek met de verkoopster. Zij vroeg waar wij vandaan kwamen en vertelde dat ze zelf net was afgestudeerd in Michigan, dat ze daarvoor in de staat Washington had gewoond en nu sinds 2 maanden in LA.

Toen we de winkel uitkwamen, zagen we dat het aan de overkant van de straat nu echt al veel drukker was. Er hing ook een spandoek met de naam Angelina Jolie erop, dus ik denk dat ze vanavond naar de opening kwam kijken. Gelukkig waren wij op tijd het cafe binnengegaan, want toen wij naar buiten gingen mocht er niemand meer naar binnen. Toen hebben we nog een stukje over Hollywood Boulevard gelopen en hebben bij McDonalds een lekkere milkshake gehaald. Daarna zijn we weer naar ons hotel gegaan.

Emma en oma hadden in de tussentijd 4 spelletjes gespeeld, oma had er 2 gewonnen (begint Emma haar geluk te verliezen met spelletjes), en opa had een slaapie gedaan, er is hier dus niet veel gebeurd. Ik ben nog even gaan zwemmen samen met papa, dat was erg gezellig. Daarna hebben we nog bij de mexicaan gegeten (ik dacht dat we daar niet meer gingen eten, maar goed, ik zat er weer eens naast).

Zo, morgen de laatste spullen inpakken. Eens kijken of alles nog past… En dan op naar huis!!!

xxx kelly

Hallo allemaal,

Weer een dag voorbij, weer een beetje dichter naar huis toe… Even zeggen dat we de afgelopen weken niet alleen hebben genoten van deze vakantie, maar ook van het schrijven van dit blog (nu al was het soms een handig ‘naslagwerk’  voor alles wat we hebben meegemaakt). En vooral ook jullie gezellige berichtjes. Bedankt daarvoor!

Vanmorgen goed ontbeten in het Days Inn Hotel in San Simeon. Als je bijna $ 400,= moet neertellen voor 2 kamers, dan hoort daar ook een goed ontbijt bij. John vermaakte zich uitstekend met het bakken van wat wafels voor de nodige liefhebbers. Anderen hielden het ‘veilig’ bij een snee brood (al dan niet geroosterd).

Eenmaal op weg, is het alweer mistig. Dat hoort er hier blijkbaar bij, zo in de ochtend. Deze keer trok de mist al snel op en het wordt vandaag zelfs weer kortebroeken weer (jammer, Emma, zit je weer met toeristen opgescheept). Dit komt ook omdat de route vandaag wat verder van de kust afging dan de afgelopen dagen. Daardoor is de Stille Oceaan (en dus de koude golfstroom) minder van invloed op de temperatuur.

Al vrij vroeg in de middag zoeken we een motel op in Camarillo, niet al te ver meer van LA. We rijden over Ventura Boulevard, wat Kelly waarschijnlijk nooit meer zal vergeten, omdat deze straat wordt genoemd in een van haar lievelingsliedjes, nl. “Free Fallin'” dat onder andere door John Mayer is vertolkt. Morgen ook nog maar over Mulholland proberen te rijden, dat eveneens in dat nummer wordet genoemd. 😉

We nemen een (wat late) lunch en vertrekken naar de factory outlet in Camarillo. Als je denkt dat Batavia Stad groot is… Nou, dan kan je hier je lol nog op. Batavia Stad past wel 3x in deze factory outlet. De nodige winkeltjes worden van binnen en van buiten bekeken totdat iedereen het wel weer genoeg vindt. Dan hebben we misschien nog maar 1/3 gezien… Emma scoort een (voor haar) perfecte skinny jeans en een pet/muts, waarvan ze zegt dat ze die het komende jaar minstens 20 keer gaat dragen, misschien wel 40x. In ieder geval begint ze er vandaag al mee, want die gaat niet meer af (behalve in het zwembad), ook al vallen de mussen hier bijna van het dak. Ma en ik scoren bijna 2 topjes, maar bij het afrekenen blijken die 2x zo duur te zijn als wij dachten en dus gaat de koop niet door. Krenterige hollanders, maar dat is ook een principekwestie, hoor.

Apart was wel dat 1 winkel was afgesloten door een zwarte band voor de deur met een stoere lijfwacht ervoor. Wie zou daar nou aan het shoppen zijn geweest???

Na de Camarillo Factory Outlet gaan pa en ma even een dutje doen en John en de meiden duiken in het zwembad.

‘s Avonds eten we heerlijk Italiaans in een Presto Pasta, wat qua formule lijkt op bijv. McDonalds en zo nog een hele zwik fastfoodketens, maar dan alleen pasta’s en pizza’s aanbiedt. Dat was uitstekend en weer eens wat anders dan burgers e.d. (een Redlobster hebben we hier nog niet gevonden, Raoul).

Kelly raakte in dit restaurant gezellig aan de praat met een Amerikaanse vrouw die half Duitse was. Ze wist niet waar Nederland lag, maar Duitsland kende ze wel, dus dat Nederland een buurland van Duitsland is, gaf haar wel een indicatie waar het moest liggen. Het gesprek ging verder over San Francisco, de Nationale Parken, etc. We hadden dus ECHT naar de Redwoods gemoeten volgens haar… Tja, ik wilde wel, maar pa, Emma en John waren die bomen nu weleens zat. Dat betekent dus dat we toch nog een keer terug moeten naar Californie… 😉

De hele vakantie roept ma dat ze die trucks hier zo mooi vindt en dat ze er nog eens 1 op de foto wil hebben. Als er eens 1 langs de weg geparkeerd stond, wezen we met z’n allen haar daarop, maar dan was het geen mooie kleur of zo. En als we onderweg waren, wezen we ombeurten wel een leuke truck aan. “Truck, oma!” regelmatig in de auto. In het begin greep ze dan nog naar haar fototoestel, maar meestal was ze te laat en dus begon ze er maar niet meer aan. John had al een eerder tegen haar gezegd dat ze gewoon een poosje langs de weg moest gaan staan met haar toestel en dat er dan vanzelf een langs kwam rijden en dat werd vanavond tijdens het eten nog maar eens gezegd. Waarop ma antwoordde met ‘dat kan…’ Ik weet niet hoeveel mannen er zijn die dit lezen, maar ‘dat kan’ uit de mond van een vrouw kan meestal worden uitlegd met ‘ik ben dat niet van plan’. Maarrrrrr… Teruglopend naar het hotel drong Emma nog eens aan met de opmerking dat dit de perfecte gelegenheid was om een truck op de foto te nemen: we liepen over een parallelweg langs Highway 101 en er waren al diverse trucks voorbijgegaan. En ja, hoor… Ma haalde haar fototoestel tevoorschijn en haar geduld werd beloond… Na ca. 10 minuten heeft ze een heuse Amerikaanse truck op de foto gezet!

Pa, John en Emma zijn daarna nog even een stuk gaan wandelen en zojuist hebben we nog een ijsje gegeten.

Nu nog even gaan bedenken wat we morgen gaan doen en daar nog even een nachtje over slapen…

‘Truste!

Monique

Vandaag lekker een beetje uitgeslapen in mijn Queensize bed, jammergenoeg had ik niet het Kingzise bed van mijn zus. Maar goed, je kan niet altijd geluk hebben. We konden ontbijten in de receptie van het hotel. Iedereen had een lange broek aan en een vest bij zich, behalve mijn vader (korte broek en geen vest), de typische toerist. Daarna hebben we lekker nog wat aardbeien gegeten, van een of andere markt. Maar lekker dat de aardbeien waren, zo goed heb je ze in nederland niet.

Daarna snel de auto ingepakt, en wegwezen maar. Eerst in de richting van de 17 Miles Drive (tolweg, kost $ 9,50 om daar te rijden), een prachtige route langs de kust, waar we ook weer zeeleeuwen hebben gezien. Het enige jammere was dat het in de ochtend was en vandaag (maar wel vaak hier) is het dan mistig en koud. Door de mist zie je soms niet meer dan 10 meter. Aan de andere kant leverde dat wel mooie foto’s op. Als we weer een keer een mooi plekje hebben gevonden om foto’s te maken pikken Emma, mama en ik allemaal een aardbei van oma… natuurlijk is dat niet zo erg, al was het gezicht van oma wel leuk toen ze erachter kwam dat ze 3 aardbeien weg waren.

Na de 17 Miles Drive gingen we tanken, gelukkig ging het deze keer wel goed. Beginnen de mannen (papa in ieder geval) het nu eindelijk te leren?!? Op naar het volgende plaatje: San Simeon. Op de weg daarnaartoe komen we vele wegwerkzaamheden tegen, maar gelukkig geeft dat niet zo veel oponthoud.

Als we vlak bij San Simeon zijn zien we langs een hek veel mensen staan, wat is daar toch aan de hand? Omkeren maar en kijken. als we hij het hek aankomen zien we dat er op het strand veel zeeolifanten liggen. Sommige komen net uit het water, andere liggen al lekker te bakken op het strand. Natuurlijk moeten wij hier foto’s van nemen…

En dan op zoek naar een hotel. Dat valt nog niet mee. Nou ja, eindelijk wat gevonden: Days inn, wel duur hier, maar wel met een jacuzzi!!! Heerlijk warm!

Net hebben we lekker gegeten, ik heb heerlijk Fish en Chips op… ik wist niet eens dat ze dat hier in Amerika ook hadden, toch nog wat geleerd ;). Vandaag heb ik ook nog een weddenschap gewonnen en de prijs is leuk… Morgen moet Emma de hele dag doen wat ik wil… Dat wordt leuk. Emma beweerde namelijk dat er in Los Angeles ongeveer 16 miljoen mensen wonen. Ik zei dat er “maar” 5 of 6 miljoen wonen. Het blijken er ca. 4 miljoen te zijn. Maar degene die het dichtste bij zat, won en dat was ik dus. 

Zometeen nog een spelletje Bonanza spelen en dan naar bed, en over 2 nachten slapen alweer naar huis vliegen…

xxx Kelly

Kijk toeristen heb je overal. Dat ontken ik niet. Het gebeurt namelijk vaak zat dat ik een groep Japanners of Chinezen foto’s van ons huis zie nemen, omdat dat een ‘ecologisch’ huis is. Ik heb daar ook helemaal geen problemen mee ofzo (voor je dat gaat denken). Maar ik vind die mensen er zo als toerist uitzien. Als andere mensen dat zijn vind ik het leuk, maar als je dan zelf in een ander land bent, dan vind ik het vre-se-lijk. Dan is het het beste om anoniem over straat te lopen, zonder dat mensen naar je kijken. En als ik het over toeristen in de familie heb, heb ik het over de volwassenen… Die kleden en gedragen zich namelijk op een speciale manier. Ik zal het proberen te omschrijven, eens kijken of je daar ook iets van herkent, en zo niet, dan heb je weer een wijze les geleerd. Namelijk: hoe het niet moet!
Ten eerste, dragen ze (bijna) altijd een korte broek, alleen om de reden dat het vakantie is.
Ten tweede, hebben ze een camera in de hand, of dichtbij.
Ten derde, lopen ze bijna altijd in groepen van 2 of meer personen.
Ten vierde, kijken toeristen altijd, maar dan ook echt altijd om zich heen, om zo veel mogelijk indrukken op te slaan.
Ten vijfde, ze hebben heel vaak sportschoenen aan, omdat je natuurlijk veel loopt (en omdat het makkelijk zit).

Daarom heb ik er een hekel aan om zo op vakantie te gaan, omdat je zo opvalt. Iedereen kijkt je dan na, (zo’n gevoel heb ik dan). Zo van: Zucht, daar heb je die toeristen weer. Maar dat snapt niemand hier.
Gister liep ik een stukje in mijn eentje door een park en niemand die dacht: nog een toerist. Gelukkig maar!

Maar, het is natuurlijk wel even leuk voor om te weten wat wij vandaag hebben gedaan… Dus schrijf ik nog maar wat leuks, om jullie nog een beetje jaloers te maken:P

Er is denk ik toch iets mis met pap en opa. Ik zal namelijk even vertellen waarom.
Vanochtend zijn we uit San Fransisco vertrokken (via Chinatown) naar Monterey. Het eerste gedeelte van de rit verliep vlekkeloos (op de stukjes na de de tunnels na dan, omdat de Stomstom geen positie meer kon bepalen) reden we helemaal goed, toen zat pap achter het stuur, en las mam de kaart. Rond een uur of elf was het wel weer mooi geweest en stopte we even bij de Burger King om wat te drinken. Daarna zou opa gaan rijden en zou pap de kaart lezen en tegelijkertijd de tomtom volgen. Kan toch niet zo moeilijk zijn, zou je zeggen… We namen nog een leuk weggetje langs het strand. Om daarna terug te gaan naar de snelweg om onze weg te vervolgen. Er werd alleen een beetje boel gediscussieerd over welke afslag we moesten hebben (en dan ook nog eens een tomtom hebben…) En dus misten we de afslag. En niet een keer, ik geloof wel een stuk of 3 keer! Gelukkig zijn we weer helemaal heel aangekomen.

Chinatown is trouwens heel, heel raar. Eerst rijd je een soort van Amsterdam, maar dan anders. Je rijdt door een tunnel en je bent in China. Alles is daar in het Chinees, en heel soms staat de Engelse vertaling er dan onder. Er lopen ook bijna alleen maar chinezen. Als we 4 anderen zijn tegengekomen is het veel. Daarna rijd je door een andere tunnel, en je ben in een chic stuk San Fransisco. Zo raar!

Later hebben we snel een hotel gezocht, want niet zo snel werd, omdat bijna alle hotels in Monterey al vol waren. Maar het is toch weer gelukt. Met veel moeite heb ik 2 boterhammen naar binnen gewerkt (ik heb hier een hele slechte eetlust, ik weet ook niet waardoor dat komt). Terwijl de rest ze binnen een min of 10 op had…

Rond een uur of 14.00 zijn we richting Monterey Bay Aquarium gereden. Daar hebben ze allemaal dieren die hier in de omgeving leven, in, op en rondom het water. Vogels, haaien, otters, pinuguins, flamingo’s, kwallen, zeepaardjes, je kan het hier allemaal vinden. Het was echt ontzettend leuk opgezet. Met veel ruimte en dingen om te doen. Toevallig kwamen we aan bij een paar vissen die bijna gevoerd zouden worden. Dat was echt ontzettend leuk gedaan, er was een iemand die wat info vertelde aan de mensen, er was een duiker, die de vissen voerde en er was iemand die haar lucht bediende. Ze konden allemaal met elkaar praten, dus dat zorgde voor een leuk effect. Het water was daar 56 F, dat is ongeveer 13 graden. Brrr… En dan zei ze zelfs dat het vandaag nog een soort van “warm”  was. Ze kon er (met wetsuit) dus ook maar max 20 min in blijven. Ze was amper begonnen met vissen voeren toen er ineens een hele grote aal (hij had vast honger), met hele grote tanden naar haar toe kwam. Ze schrok er zelf helemaal van en riep ook dat hij dit nooit deed. Later kwam hij nog een keer, voor nog wat vis en ze had echt duidelijk ontzag voor hem. Ze riep ook dat net vandaag haar moeder in het publiek zat. Gelukkig raakte er niemand gewond… Ze vertelde dat ze niet bang was voor de haaien in dit aquarium, maar dat er wel degelijk vissen bij zaten die haar zouden kunnen bijten.

De Californische zeeotters waren echt ontzettend leuk om te zien, ik blijf het leuke beestjes vinden. Als ze wakker zijn dan tenminste… En dat was er 1 (van de 4). De kwallen waren echt ontzettend klein (sommige dan), nog geen centimeter, maar anderen waren juist groot 😛 En de haaien waren imposant, maar die zie je natuulijk wel vaker! Ondertussen liepen we nog lang de Humboldt pinguins, waar ik een leuk vehaaltje over wist te vertellen. Je wordt nog eens slim van Avifauna! Dat had ik nooit gedacht:P Dus ik heb de anderen maar even wat (onnodige) info over die beesten verteld. Deze pinguins hadden blijkbaar zo’n honger, dat sommige reageerden als iemand met zijn hand of een foldertje voor hem heen en weer ging. Bij mij bleef er 1 “nee schudden” toen ik mijn opgerolde foldertje heen en weer haald. Zo grappig! 

Aan het einde van de middag liepen we nog door een leuk straatje, met allemaal van die snuffelwinkeltjes (je weet wel wat ik daar mee bedoel he). Dus winkeltje in, stukje lopen, volgende winkeltje in (gelukkig voor pap en opa waren het er niet zo veel!) Nog een leuk poesje gescoord, die kan bij mijn verzameling! Terwijl mam nog iets anders leuks vond: een verlaat verjaardagscadeautje voor pap. Een motor rijdende kerstman met ‘Born to be jolly’ erop.

Door naar huis, het hotel.
Er tegenover zat “Denny’s”. Daar gingen we dus ‘s avonds eten. Niet echt iets heel bijzonders. 
Ondertussen heb ik een heel lang verhaal geschreven, heeft pap bijna zijn boek uit, en ligt mam al bijna te slapen. Wat hiernaast gebeurt, geen idee? Maar dat zal vast wel goed gaan, neem ik aan.

Nog 4 dagen, en dan zijn we weer thuis. Jammer, maar het was een vakantie om nooit meer te vergeten (hoop ik altans!!)
Liefs emma

Vooropgesteld: grote steden hebben over het algemeen niet mijn voorkeur. Eigenlijk moet je je gewoon goed voorbereiden: lezen, kijken, luisteren en zo vooral al bepalen WAT je wil zien in (vaak toch) een beperkte tijd. Als je dat goed doet, dan is er niets mis mee, maar oh wee als je onvoorbereid op pad wil gaan…

Vanmorgen vroeg natuurlijk even voor John gezongen. Kelly was wel een beetje verdrietig, want zij is haar lievelingsknuffel die ze al vanaf haar 3e of zo heeft kwijtgeraakt. Ze denkt dat ze “poes” (die eigenlijk een vos is) in het vorige hotel heeft laten liggen.
Terwijl John en pa naar een foodmarket op Lombard gaan om iets te regelen voor het ontbijt, zoek ik het e-mailadres van The Griffin House op en mail hen met de vraag of zij “poes” misschien hebben gevonden bij het schoonmaken van de kamers en zo ja, of ze hem dan naar Nederland zouden willen opsturen. Ik hoop het echt, want dit is wel heel sneu. Zelfs op 15-jarige leeftijd kan je nog verdrietig zijn om een knuffel…

Na het ontbijt haalt John bij de receptie van het hotel vouchers voor een hop-on hop-off tour door San Francisco. De fee voor het hotel is 6x$4 (moet John later nog betalen) en in de bus moet nog $ 84,= betaald worden voor 6 personen. Op de vraag waar de dichtstbijzijnde halte is, wordt een beetje vaag gereageerd met “op de hoek” maar ja, er zijn meer hoeken op Lombard richting de Golden Gate Bridge. Op goed geluk ga je maar bij een bushalte staan, om na een tijdje wachten (en nog niets langs te hebben zien komen) maar terug te lopen en een andere bushalte op te zoeken. Eindelijk komen er 2 bussen vlak na elkaar langs. De eerste laten we voorbij gaan, de 2e wenken we dan toch maar. Omdat dit blijkbaar niet de officiele halte is voor deze bus, staat hij op de 4e baan en moeten we dus 3 banen oversteken. De buschauffeur geeft aan dat we onmiddellijk achterin moeten stappen vanwege de veiligheid. Dan gaat de rit langs het Walt Disney Family Museum, waar de gids van deze bus onze kaartjes komt controleren… Maar dit is helemaal niet de goede bus… Maar omdat “onze” busmaatschappij hier niet stopt, laat ze ons meerijden tot de volgende stop bij de Golden Gate Bridge. Ze drukt ons op het hart: dit was een blauwe bus, we moeten de rode bus hebben.

Vandaag liggen de 2 grote pilaren van de Golden Gate Bridge helemaal in de mist. Een heel raar gezicht. We steken de Golden Gate Bridge over (kkkkkkkoud!!!! in zo’n dubbeldekker met een open bovenverdieping). Aan de andere kant worden we gedropt. Pal achter de blauwe bus waar we illegaal mee hebben gereden, rijdt een rode bus, dus daar proberen we weer op te stappen. Maar dat blijkt een bus van Citytours te zijn en deze buschauffeur wijst aan dat wij vouchers hebben van Open Citytours of zoiets. We worden het nu wel echt zat. Wat een ondoorzichtige chaos. Dus we overleggen of we deze bus maar zullen nemen. De kosten zijn ongeveer gelijk. Prompt komt er nog een rode bus aanrijden, waar wel met grote letters Opencity Tours op staat, dus wij haasten ons dan toch maar naar die bus. We zijn amper ingestapt als de bus alweer begint te rijden. Terug de Golden Gate Bridge over – kkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkoud!!!!!!! Nog veel kouder dan de heenweg, omdat we nu aan de windkant van de brug rijden (?). John raakt in discussie met de kaartjescontroleur over het te betalen bedrag. Dat dus $ 84,= zou moeten zijn. Zij snapt er helemaal niets van. Zij komt op een bedrag uit dat 2x zo hoog moet zijn. Ze moet overleggen met de buschauffeur en komt aan de andere kant van de Golden Gate Bridge weer naar ons toe. Blijkt dat de man van het hotel ons kinderkaartjes heeft meegegeven… Tja, en dan bedragen de kosten ineens de helft van de normale kosten, maar zelfs Emma en Kelly geldt het volwassentarief. Ja maar, ho eens even, dat wordt wel heel veel geld ineens. Want die andere rode bus zat rond hetzelfde tarief, maar blijkt nu maar de helft te zijn (en bij beide gelden de kaartjes 2 dagen). Dus wij geven aan dat we dan de volgende halte toch maar weer uitstappen. En zo staan we even later dus weer bij de eerste halte op Lombard waar we die ochtend al eerder hebben gestaan… Inmiddels zijn we een uur en een wel enigszins hilarische ervaring rijker. Tijd om in onze hotelkamer even een kop koffie/thee en wat fris te drinken en vervolgens te bepalen wat we dan gaan doen.

Dan maar de Scenic Tour door de stad. Die leidt langs diverse stranden. Jammergenoeg is er door de mist niet al te veel zicht, maar het is wel leuk om even naar de surfers te kijken. De rit gaat ook door het Golden Gate Park, schitterend aangelegd. We maken er een wandeling en genieten van de zon die langzamerhand door de mist heen breekt. Daar eten we een hotdog en later nog een ijsje en genieten van het weer. We rijden nog wat rond door de stad, maar houden het na een tijdje wel voor gezien. Ik wil eigenlijk nog wel even naar een bladmuziekwinkel, maar weet daar het adres niet van en op de bonnefooi door SF gaan rijden is geen goed plan. De oudjes willen liever even een dutje doen. Dus we brengen hen naar het hotel, nemen wat te drinken en checken even de mail: het knuffeltje van Kelly is jammergenoeg niet gevonden bij het schoonmaken van de kamers. Reconstruerend bedenken we dat het knuffeltje ook bij een van de eerste stops uit de auto kan zijn gevallen, toen Emma het koud had en een extra vest uit Kelly’s tas had gevist om aan te trekken. Heel jammer… Die zien we dus nooit meer terug.
We zoeken het adres op en voeren het in in de Tomtom en dan gaan John, Kelly en ik naar de San Francisco Music Store. We komen onderweg door China Town en verwonderen ons over de echte Chinese buurt. Wat is dit totaal anders dan de rest van SF! Kelly roept: “He, kijk… Zelfs de straat is afgestemd op Chinees! Shington!” John en ik schieten in de lach… “Daar staat WAShington, Kelly.” Oh ja, oeps… de W en de A stonden vanuit Kelly’s oogpunt achter een ander bord… Jammer trouwens dat we nu net geen camera bij ons hebben, dus we hebben geen foto’s van Chinatown kunnen maken.

Parkeren in de buurt van San Francisco Music Store is weer een heel ander verhaal. Langs de weg staan meters waar alleen munten in gaan. We hebben precies genoeg muntgeld voor 10 minuten… Dat wordt dus niets. Dus maar even verder rijden. He, een parkeergarage. We schieten erin en moeten onze auto van een verkeersregelaar op een wel hele rare plek neerzetten en vervolgens de autosleutels inleveren. Hopelijk vinden we hem straks weer terug, anders staan we hier…
De SF Music Store valt een beetje tegen, maar Kelly krijgt van ons een mooi pianoboek (nog voor haar rapport) en ik koop een compleet naslagwerk over jazzgitaar. Dan weer terug naar de auto. Die zien we gelukkig al bij binnenkomst in de garage staan. Even afrekenen ($3,50, valt mee) en dan weer hopen dat de Tomtom zijn positie kan bepalen, wat niet altijd even gemakkelijk gaat tussen deze hoge gebouwen.

Wat ons opvalt, is dat zo’n enorme stad als SF heel logisch is opgebouwd qua wegen. Dit went snel. En zelfs in deze stad zijn de Amerikanen keurige medeweggebruikers. Erg relaxt verkeer. Men laat je netjes voorgaan als je tot de ontdekking komt dat je de uiterste linkerbaan moet hebben terwijl je nog op de meest rechter rijdt. Bij kruisingen waar iedereen een stopbord heeft, laat iedereen degene die het eerste aankwam netjes voorgaan etc. Weinig heethoofden en/of agressie, hoewel je een heel enkele keer echt wel getoeter hoort als een weggebruiker iets niet zo handig doet. Maar over het algemeen gaat het er galant aan toe.

Vanavond zijn we uit eten gegaan in een surf-club op Pier 39. John trakteerde. Hij, pa en ma gingen voor Terriyaki kip. Kelly nam een pizza en Emma en ik gingen voor een burger. Het was uitstekende eten.

Na het eten nog even over de Fisherman’s Wharf gelopen. Emma en Kelly hebben er resp. een trui en een T-shirt gescoord en ma een jas. Kleding is hier beslist niet duur. We hebben nog geen lief nieuw knuffeltje voor Kelly kunnen vinden en voor Emma (die pas gewoon thuis haar lievelingsknuffel van vroeger is kwijtgeraakt) evenmin.

Aan het eind van de dag zijn we het er eigenlijk allemaal wel over eens: dit was de minste dag van onze vakantie, vooral omdat we wat doelloos San Francisco wilden bekijken.

Groetjes,
Monique

Onze Johnny is jarig!!! Voor het eerst (en waarschijnlijk ook de enige keer) in zijn leven viert hij dit in San Francisco!

Komen jullie op visite?

🙂

Wat een geweldige manier om wakker te worden in je eigen cottage. Pa en ma, Kelly en Emma en Monique en ik hadden elke een eigen cottage. Een kleine huiskamer met een bank en kleine houtkachel, een badkamer met een ouderwets bad op pootjes en koperen kranen en natuurlijk een ouderwets bed. Gisteravond had ik de kachel al aangestoken waarna de kamer heerlijk warm geworden was. Monique en ik hebben lekker op de bank zitten keuvelen waarna we heerlijk geslapen hebben. Om half zeven stapte Monique het bed uit om de kachel weer aan te steken. Na wel drie pogingen lukte het haar eindelijk om de kachel aan te steken waarna ze ijskoud weer tegen me aan kroop.

Om negen uur werd een heerlijk ontbijt bezorgd met pittige worstjes, een soort wentelteefjes met vruchtensaus met appels en een schaaltje vers fruit. Een luxe verwenning en een goede manier om de dag te starten.

Na het ontbijt trokken we weer verder langs de kust. Mooie vergezichten, ruige kusten afgewisseld met zandstranden. Op een gegeven moment vloog er een roofvogel naast / boven ons met een visje in zijn klauwen, een heel apart gezicht. Op een groot strand aan de kust zagen we een groot aantal zeehonden zonnen. Het spel met de golven en het geklauter op de kant was een vermakelijk gezicht. Nog even later zagen we een groepje pelikanen langsvliegen. Wat een apart gezicht.

Op een gegeven moment zijn we bij een pittoresk plaatje koffie gan drinken. De dames waren erg wispelturig. Eerst wilden alleen ma en ik wat lekkers, toen volgde Monique en later moest ik weer twee taartjes halen, voor pa en Emma. Monique had een soort noten/ chocolade taart genomen en Emma een slagroomtaartje. Halverwege had Emma er geen trek meer in en ruilde de helft met Monique. Die had er na een paar happen ook genoeg van en schoof het weer door naar mij. Emma zat ondertussen wel te genieten van het noten/chocolade taartje. Toen ze ook daar geen trek meer in had, stopte ze het restant in een doggybag om het later op te eten. Monique had het nakijken.

Nadat Monique een tijdje had gereden, was het op de snelweg richting San Francisco weer eens tijd om te wisselen van bestuurder. Ik kwam op het geweldige idee om dat te doen op een plek waar truckers hun remmen kunnen controleren. En – daar eenmaal gestopt – opper ik om meteen even iets te drinken.  Stopt er al snel een motoragent naast ons en vraagt of we nog meer te drinken hebben. Waarop ik hem natuurlijk meteen een beker jus d’orange aanbiedt. Hij moet er hartelijk om lachen, vraagt of alles in orde is en rijdt dan weer door.
Rond drie uur naderden we de Golden Gate brug. Wat een imposant gevaarte, we werden er stil van. Voor de brug was een uitkijkpunt waar we heen gingen. Het was een schitterend uitzicht op de brug, de baai, het eiland Alcatraz en de skyline van de stad. Enorm mooi en imposant. De rit over de brug vielo mij een beetje tegen omdat ik op het verkeer moest letten. De tol van $6 was de prijs meer dan waard.

Het was nog knap lastig om een een hotelletje te vinden, want de meeste waten al volgeboekt. Na wat zoeken konden we gelukkig toch twee kamers krijgen (met parkeerplaats) en internet. Ook wel makkelijk. Daarna zijn we naar pier 39 gereden waar allerlei winkeltjes, restaurants e.d. zijn. Voor Pa zijn we even langs de haven gelopen waar natuurlijk allerlei zeiljachten lagen. ‘s Middags hadden we er al verschillende zien zeilen en met de sterke wind die er was gingen de jachten flink schuin.

Aan de andere kant van de pier lag een grote groep zeeleeuwen te zonnen op pontons. Een ware attractie waar de nodige foto’s van genomen zijn. Daar ook een hapje gegeten. Heerlijke fish en chips op zijn Amerikaans (en die smaakt dus beter dan de Engelse fish and chips). Op de terugweg zijn we nog even bij het Hardrock Cafe San Francisco geweest waar Monique een T-shirt gescoord heeft. In een andere winkel hadden we nog gesigneerde gitaren gezien van o.a Eric Clapton. Het waren helaas niet de originele gitaren van de gitaristen. Sterker nog: het waren gitaren van een B-merk van Fender, die door de handtekening ca. 8x zoveel waard zijn geworden dan wat zo’n gitaar normaal kost).

Op weg naar huis zijn we nog even door de wijk gereden voor een sight-see tour. De wegen gingen stijl omhoog en aar beneden. Wat een schitterende vergezichten zag je soms.

Nu gauw gaan slapen want morgen ben ik jarig 🙂

John